Zorgen voor Mon werd in die 14 jaar zo gewoon. Steeds rekening houden met hem, met dat wat nodig was en de 24/7-zorg werden als vanzelfsprekend en gewoon. Ik zag lange tijd niet hoe verschillend mijn leven was ten opzichte van ‘gewone’ mensen. Nu, na zijn overlijden, transformeer ik opnieuw naar een nieuw gewoon.
Ik praat erover met een oud-collega. We hebben nog steeds een fijn contact. Vandaag wandelen we samen. Het is een zonnige aprildag, we steken bij Berg aan de Maas met de veerpont de landsgrens over en stappen al gelijk in het mooie Belgische natuurgebied Negenoord-Kerkeweerd. Ik was hier vorig jaar ook, het is elk seizoen anders mooi.
Door een klaphek, dan we struinen al gelijk een flink stuk door de uiterwaarden langs de Maas. Van de Galloway-runderen en Koninkpaarden is nog niet veel te zien hier. Die zien we wanneer we boven op de uitkijktoren staan. Het waait daar bovenop behoorlijk, maar het is helder weer en dus doen de prachtige vergezichten de vele wind vergeten. Bij de enorme plassen en de oude Maas zien we de dieren rustig grazen. Eenden en ganzen lopen er op hun gemak tussendoor. Hier en daar een kraai bovenop de rug van een Galloway, duidelijk ook op zoek naar wat lekkers.
We lopen verder langs alle dieren en tussen de verschillende plassen door. Soms is het daarbij zoeken naar het pad. Duidelijk is dat begroeiing hier goed zijn gang kan gaan. Langs de hoge kademuur lopen we langs de Oude Maas naar Stokkem, een knus Belgische stadje waar in het voormalige haventje – eeuwen geleden – flink handel werd gedreven.
Bij een kopje thee vertelt ze me over Polarsteps, een app waarmee haar vrienden hun vakantiereizen kunnen volgen. Ik luister aandachtig, later dit jaar komt deze app ook voor mij (en mensen die me willen volgen dan) wellicht goed van pas.
Langs de oude stadswal (uit het jaar 1244) lopen we Stokkem uit. We raken niet uitgepraat over haar verre reizen en mijn vakantieplannen. Ik besef opnieuw hoe anders het werd na 9 augustus 2022.
Hardop besef ik opnieuw hoe mijn leven verandert. Op weg naar dat ‘nieuwe gewoon’ ontdek en onderneem ik. Ik haal in wat eerder niet kon, ontdekte wie ik ben, verbaasd over wat ik wil en durf. Ze noemt me stoer en vindt het prachtig hoe ik mijn nieuwe leven doe. Ze vraagt zich hardop af hoe zij dit zou doen….’Zou mij dat ook ooit zo lukken?’… Vast wel, ze heeft mooie voorbeelden in haar naaste omgeving hoe het goed kan.
Genietend van de in lentegroen getooide en met bloesem gekleurde bomen lopen we door een mooie wilgentakkenbos terug richting Maas. In de verte zie we de contouren van de Nederlandse dorpjes aan de overkant. Over een stoer maaskeien-pad gaan we weer naar de veerpont. Opnieuw is het er een druk heen-en-weer van auto’s, fietsers en wandelaars.
Met een boel meer inzichten rijden we na deze zonnige uitwaai-middag huiswaarts en besef ik – dat ik midden in mijn ontdekkingsreis – mijzelf als het ware opnieuw uitvindt. Da’s een prima ontdekkingsreis met mooie dingen, fijne mensen en spannende plannen op mijn pad.
