Sinds kort lees ik weer regelmatig. Ik kruip dan met een boek en een kopje thee heerlijk knus op de bank. Maar vandaag is het heerlijk wandelweer, dus blijft het boek dicht en trakteer ik mijzelf op het heuvelland. Vandaag wil ik genieten van de vele mooie vergezichten over de Limburgse heuvels.
Koud maar in een heerlijk zonnetje start ik vandaag bij Heijenrath en loop gelijk al over mooie, brede veldwegen en bevroren graspaden. De zon schittert al vroeg tussen de bomen van het Bovenste Bosch door en laat verderop het gras tegen de hellingen van het Kruisbosch bij Schweiberg prachtig glanzen. Hier en daar zijn de hellingen nog wit bevroren, ook het heideveld midden in het Bovenste Bosch heeft nog een laagje wit.
Het is een afwisselende wandeling vandaag. Regelmatig daal ik af naar het Geuldal om vervolgens weer te klimmen over holle wegen en door weilanden. Ooit las ik een boekje over Epen en het Geuldal. Tijdens de zorg voor Mon heb ik veel gelezen. Gebonden aan huis verslond ik boeken.
Ik lees dus weer sinds kort. In een boek over ouder-worden en alleen-verder-leven las ik pas nog de volgende zin: ‘Het loslaten van de verschillende rollen (bijv. partner, zorgverlener) geeft alle gelegenheid me opnieuw af te vragen wie ik ben.’ Lieve help! Dat komt binnen! Dat herken ik het helemaal!
Want ook ik ontdek nu sterker wat ik zelf leuk of mooi vind. Welke normen en waarden ik van huis meekreeg, ook dat besef ik nu intens. Maar ook hoe mijn leven met Mon mij verder vormde. Wat neem ik daarvan mee en wat laat ik achter me? Hoe ik nu keuzes maak en in mijn eentje besluiten neem.
Alleen naar het theater gaan of in mijn uppie aan een tafeltje in een restaurant. Spannend, maar ik kan het. Of hoe ik een nieuwe tuintafel zelf in elkaar schroef en boor. Terwijl dit alles door mijn hoofd zingt en springt, zie ik de dorpen Epen en Mechelen prachtig schitteren in de zon. In de verte zijn de Belgische kasteelhoeves en Duitse torens te zien.
Ik was hier jaren geleden samen met Mon en herinner me hoe we op een bankje zaten. Een boterham, een appel en dan weer samen een volgende klim. Mooi om weer hier te zijn en de herinnering te voelen. En zeker mooi om te ontdekken dat ik nu ook alleen mijn weg vind.
Ik loop verder van Eperheide naar Schweiberg waar ook vakwerkhuizen schitteren in de zon. De uitzichten zijn steeds opnieuw fenomenaal en ik herken de paadjes en stegelkes die Mon en ik, lange tijd voor zijn ongeval, hier gingen. Hoe anders is het nu….
Bij Schweiberg loop ik opnieuw een veldweg omhoog, een echte kuitenbijter staat in de routebeschrijving ….dat klopt. Ik puf even uit als ik boven ben. Een lange veldweg en dan nog een stiekem stijgend bospad langs de rand van het Kruisbosch.
Aan het eind zie ik tussen de bomen door de frisgroene akkers van het beginpunt van mijn route. Langs een prachtig stoere bomenrij loop ik terug naar het startpunt van mijn wandeling.
Het was weer een ochtend vol inzichten. Ik geniet. Ik mis. En ik leer mijzelf in kleine beetjes beter kennen. Dat is spannend, maar heel vaak verrassend mooi.
