20 december 2008….vandaag is het 13 jaar geleden dat Mon is gevallen. Hij kreeg een hoestbui, verloor zijn bewustzijn en viel met zijn hoofd op de harde tegels van de keukenvloer. Vanaf toen werd alles anders. Sindsdien heeft hij altijd pijn, is hij linkszijdig verlamd en door de beschadiging van het zenuwstelsel geven zijn hersenen allerlei prikkels en signalen die verderop in het lichaam niet aankomen of geheel iets anders vertellen dan ze willen dat je doet. Ons leven werd totaal anders. We hebben sindsdien veel geleerd, heel veel geleerd (ook over onszelf). We leerden de aandacht steeds meer te leggen bij de kleine gelukjes van het leven. We verlegden grenzen van dat wat niet meer kon naar wat er wel nog is of kan. Vandaag ging ik de grens over, letterlijk. Ik liep bij Windraak de grens over naar Duitsland. Mijn wandelapp Komoot liet me buiten mijn eigen regio niet in de steek en vertelde me prima waar ik was en waar heen. Door de velden naar het dorp Hillensberg dat van 1949 tot 1963 tot Nederland behoorde. Langs de rand van het plateau van Doenrade genoot ik van prachtige weidse vergezichten. Uitgestrekte akkers en kilometers veldwegen. De zon twijfelde nog een beetje maar zorgde, samen met machtige wolkenpartijen – voor indrukwekkende luchten. Prachtig hoe je een mooie kijk hebt op de kerken van Sittard in de verte. Het is uitkijken waar ik mijn voeten zet. Ook in Duitsland heel veel pratschj. Terug in Nederland valt het me ook vandaag weer op dat zelfs de kleinste veldwegen straatnamen hebben, zoals hier rondom Sittard het Duuster Gatske of het Steinspaedje. Of is dit typisch Limburgs? Ik zou er een heel mooi wandelboekje over kunnen schrijven…of is dit te grensverleggend…?
