Zeuren en klagen

Leven in balans, Mantelzorg 12 Reacties

“Klagen is gemakkelijk, we doen het graag. Klagen is aandacht vragen en ieder mens wil aandacht. Samen klagen schept een band.” Ik kijk naar een aflevering van “Man bijt Hond” en zie een meneer dit heel serieus voor de camera zeggen.

Het klopt eigenlijk wel een beetje: Zeuren en klagen over wat niet goed gaat, dat is zo heerlijk gemakkelijk. Wensen hoe ik het dan anders zou willen, is weer een stuk moelijker. Klagen over wat niet is of wat er niet klopt, over wat ik niet kan beïnvloeden en vooral over wat een ander fout doet. Heerlijk, we doen het allemaal volgens mij, maar ik besef tegelijkertijd dat het me nauwelijks iets brengt.

Nederlanders hebben geleerd overal en direct een mening over te hebben . Ongeacht of we deskundig zijn of niet, we vinden er wel altijd wat van. Ik betrap me daar ook regelmatig op.

Tegelijkertijd word ik zelf een beetje moe van al die mensen die overal en direct een mening over hebben. Op Twitter stop ik meestal met deze mensen te volgen. Mensen die zich bijvoorbeeld druk maken over allerlei politieke keuzes, terwijl die keuzes vaak nog niet definitief zijn. De discussies worden dan vaak gevoerd over wat mogelijk en misschien de gevolgen kunnen zijn en versterkt met ieders veronderstellingen of aannames verliest men alle respect of de kritiek verschuift van inhoud naar kritiek op de persoon zelf.

Ik schreef recentelijk twee kritische blogs  over mijn ervaringen met enkele WMO-aangelegenheden.  Een derde kritisch blog over dat ik als mantelzorger  geen begrip ervaar en dat er niet naar me geluisterd wordt schreef ik een paar weken geleden, maar tot nu toe heb ik dit blog niet gepubliceerd op mijn blogsite. Ik had moeite om dit blog er op te zetten. Ik zal uitleggen waarom. De reacties op mijn eerdere blogs  “Berlijnse Muur” en  “Niet moe van de mantelzorg, maar van het gedoe eromheen” hebben me aan het denken gezet. Ik leerde o.a. dat ik geen onderscheid maakte, alsof alles en overal fout gaat en dat is natuurlijk niet zo. En dat ook ik regelmatig op basis van mijn eigen veronderstellingen oordeel en een mening vorm. Veronderstellingen die dan achteraf niet kloppen.

Door te stellen dat er niet naar me geluisterd wordt, dat ik geen begrip ervaar, duw ik de ander al in een soort verdedigende houding en geef zo onbewust richting aan onze communicatie. Geen open vizier dus. En dat is wel wat ik wil: een open houding en respect naar elkaar. Dit zou de basis moeten zijn.

Soms door je eigen ervaringen, vaak door ervaringen die anderen met je delen, veronderstel je dat het altijd mis gaat bij contact met het WMO-mensen van de gemeente. Dit bepaalt dan ook weer hoe je je eigen communicatie inzet, je laat je leiden door teveel angst dat het mogelijk mis gaat. En aan de andere kant van de tafel zit een WMO-medewerker die snel veronderstelt dat hij te maken heeft met weer een lastige burger.

Zou het helpen als we die angst loslaten? Angst voor de bureaucratie aan de ene kant en angst aan de andere kant voor die lastige burger.  Of angst dat het begrip voor elkaar ontbreekt. Volgens mij wel. Want het een versterkt het ander. Je zoekt de bevestiging, zo gauw als een formulier moet ingevuld worden, denk je: zie je wel, daar hebben we de bureaucratie.  En de WMO-medewerkers zal denken bij mijn vragen over de noodzaak van het formulier: zie je wel, een lastige burger. (ik realiseer me dat dit ook weer mijn veronderstelling is).

Bij de aanvraag van de gehandicaptenparkeerkaart, zie mijn blog “Berlijnse Muur”, ervoer ik aan het einde van alles begrip van de Gemeente-mevrouw toen ze belde om te vertellen dat de kaart klaar lag. Daar was ik blij mee en het geeft hoop voor de toekomst. Laten we vooral proberen onze vooroordelen aan de kant te zetten en elkaar met respect en open vizier benaderen. Ik ga het zeker proberen en hoop dat de welzijnsector dit ook gaat doen. Is dat naïef? Misschien, maar het kost in elk geval veel minder energie. Het begint in elk geval met mijn keuze om het blog “Geen Begrip en Niet Luisteren”  niet te plaatsen.

29 november 2012

< VorigeVolgende >

Reacties 12

  1. Hoi Marjo,
    Wel een eyeopener je blog. Ik heb te maken gehad met veel hulpverleners rondom onze zonen. Met name met hoofd dagbehandeling en de psycholoog. We wilden met elkaar samenwerken. En wij waren de lastige ouders die zelf noten op hun zang hadden. Ik heb bewust veel moeite gedaan om nader tot elkaar te komen en dat is uiteindelijk gelukt. Vanaf toen waren de doelen meer realistisch en het contact beter. Ik vergelijk die tijd wel eens met dat we allebei een andere taal moesten leren spreken. Dat vergde aanpassing van weerszijden. We kenden de taal deels maar niet specialistisch. We kenden het woord broodbeleg maar niet het wordt voor kaas, hagelslag, pindakaas. Door onze beider inzet is het gelukt om samen dezelfde taal te spreken waardoor we echt naar elkaar konden luisteren. Maar nu is en wordt zoon 18. En komt er een transitie. Oudste gaat begeleid wonen. En ik kreeg de gelegenheid tot in details de gebruiksaanwijzing te geven als het ware. Maar ik laat los en daarmee heb ik gezegd ga het vooral ook zelf uitvinden. Mijn manier is wellicht niet de jouwe maar daarmee niet meer of minder goed. Vertrouwen!

    1. Hallo Anne-Miek,

      Dank je voor je mooie reactie. Het doet me goed dat zoveel mensen dit open vizier herkennen en willen. En prachtig om te zien dat ieder dit op zij eigen wijze doet. En dat dit dan werkt, prachtig.
      Ik herken erg wat je zelf: die andere taal. Pindakaas en Broodbeleg. Mooie metafoor, ik zal het onthouden.
      En je hebt helemaal gelijk: het is vertrouwen en het is ook loslaten.

      Dank je voor je wijsheid,
      Groet,
      Marjo

  2. Prachtig mooie blog Marjo…knap dat je naar jezelf gekeken hebt en je kwetsbaar opstelt, dat kan niet iedereen..mooi is het hoe je je bewust word en hier iets mee doet..ga zo door..het schrijven gaat je goed af…de andere blog had ik nog niet gelezen komt ook binnenkort…
    leef grusjere wah van mich ut Truusje…xxx.

  3. Hallo Marjo,

    Ik heb met plezier je blog gelezen. Respect voor je open houding, je open vizier. Want dat is denk ik wat we allemaal nodig hebben, aan welke kant van de hulpverlening je ook zit. Zo kunnen we elkaar bereiken. Ik sta prive aan de ene, en professioneel aan de andere kant, en beide kanten kunnen moeizaam zijn. Alleen als ik met open vizier blijf kijken (en dat valt heus niet altijd mee) kan ik iets bereiken.
    En soms kan een minder genuanceerd blog ook wel lekker zijn om je frustratie kwijt te raken….

    1. Dank je Els, voor je mooie reactie.

      Je schrijft precies wat ik bedoel en wat ik beoog met dit blog: dat we elkaar meer met open vizier benaderen en ook hoe moeilijk dat dit kan zijn.
      En van de reacties op de minder genuanceerdere blogs leerde ik ook weer: het herkennen van je eigen klagen is de eerste stap om weg naar het open-vizier.

      Dank je voor je reactie,
      Groet,
      Marjo

    1. Dank je Janine,

      Je beseft als geen ander waar ik op doel, dank je voor je begrip.
      Het klopt wat je zegt: eerst het donker ervaren om te weten dat er licht komt. Dat licht komt vast en zeker, geef het de rust, de ruimte en de tijd….

      Groet,
      Marjo

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *