‘Ik heb het voor je geregeld’, zei een bekende enthousiast. Ze was blij dat ze me kon helpen, maar wilde ik dat wel? Het is vaak goed bedoeld. Mensen willen gewoon (graag) helpen. En bedenken dan oplossingen voor me. Of ik destijds hulp nodig had? Ze vond van wel, want ‘Met de zorg voor Mon en zo heb je het immers al vreselijk zwaar.’ Overdonderd was ik door de liefbedoelde hulp. Het maakt me eerst sprakeloos en vond het verwarrend ook. Maar na deze eerste emoties voelde ik me vooral gekwetst. Zou ik eerder vooral niets gezegd hebben of zelfs bedanken voor de hulp, ik kon nu niet anders dan haar teruggeven hoe haar liefbedoelde hulp me raakte. Ik zocht even naar de juiste woorden. Dat het me kwetste, omdat ze me niet eerst vroeg of ik hulp nodig had. Haar lieve gebaar begreep ik best, maar alleen ikzelf kan oordelen of ik mijn leven zwaar vind. Dat ik vooral zelf graag mijn eigen keuzes wil maken. Dat ik dat ook kan. Misschien wel het meest pijnlijke was het gevoel dat ze me gaf dat ze beter dan mij weet wat ik nodig heb. Dat ze mij niet in staat acht om mijn eigen problemen op te lossen. Ze schrok een beetje van mij, maar wilde vooral nadenken over wat ik zei. Zo had ze het nog niet gezien. Dit alles gebeurde een paar maanden geleden. Ik heb er lang over nagedacht of en hoe ik hier over schrijf. Vandaag tijdens mijn wandeling in de uitgestrektheid van de uiterwaarden van de Maas lukte het me mijn hoofd leeg te maken om de juiste woorden hiervoor te vinden. Omdat ik het belangrijk vind dat lezers haar niet herkennen of dat ik haar niet (terug) kwets. Behalve een kort stukje door de dorpen Itteren en Borgharen ging mijn hele route vandaag door de uiterwaarden van de Maas. De uitgestrektheid is indrukwekkend en vast nodig ook, gezien de grilligheid van de Maas. Het is er dor en droog nu. Door de lage waterstand van de Maas kun je zonder natte voeten naar de Belgische oevers lopen. De konikpaarden en de Galloway runderen zochten het water op en trotseerden de dikke keien en kiezels van de rivierbedding. Samen met de vele neergestreken vogels is het een mooi tafereel. Mijn pad gaat door vele klaphekjes, over graspaden en dikke keien en grind. De vele wilde bloemen zijn een aaneenschakeling van kleur. Paars, wit, geel, heel veel geel. Het is een afwisselend mooi bloementapijt. Maar….ook veel distelstruiken en brandnetels….heel veel brandnetels. Naar het punt waar de Geul in de Maas uitmondt lopen lukt niet. Het pad ernaartoe is geheel overwoekerd door brandnetels, dus omkeren en langs de Geul terug richting Itteren. Ook dit pad is behoorlijk overwoekerd door brandnetels en distels, de paraplu uit mijn rugzak is echter een prima brandnetel-aan-de-kant-duwer. Veel herinnert hier aan de regelmatige overstromingen van de Maas, maar ook veel geschiedenis is hier zichtbaar. Verwijzingen naar een voormalig veerpontje uit de 19e eeuw, de opgravingen van een Romeinse villa en het massale paardengraf dat in 2010 is ontdekt. 65 paarden die hier tijdens de Franse belegering van Maastricht om het leven gekomen zijn. Indrukwekkend, ook hoe deze herinnering in het landschap zichtbaar gemaakt is. In de dorpen gaat het verder via leuke getskes (Limburgs voor steegjes). Terug bij de auto…zonder tekenbeten en brandnetelsprikken, maar met een boel nieuwe inzichten en woorden in mijn hoofd. Het was weer een mooie middag.
