Zorg in de buurt…

Leven in balans, Mantelzorg 2 Reacties

Een paar maanden geleden was ik bij de openingsbijeenkomst van het nieuwe kantoor van het buurtzorgteam hier in het dorp. Het was een mooie middag, ik begon aan een blog hierover, dat bleef even liggen, tot vandaag.

Mijn verslag van die middag: Als ik aankom word ik direct heel hartelijk begroet door ‘onze’ eigen wijkverpleegkundigen en moet ik gelijk mijn jas uitdoen. Ze loodsen me door de drukte naar binnen. ‘Ik moet je even bij Jos de Blok brengen’, zegt Monique en zonder mijn reactie af te wachten, duwt ze me verder door de menigte richting oprichter/directeur van Buurtzorg Nederland. Ik krijg ondertussen een glaasje prosecco in mijn hand gedrukt. Mon kon niet mee, het is te vermoeiend voor hem, hij voelt zich niet zo goed vandaag. En als ik de drukte om me heen zie, denk ik: dit had hij niet ‘overleeft’, die drukte, die warmte en met rolstoel was sowieso een hele klus geweest in de kleine ruimte.

Na opnieuw een hartelijke begroeting en een goed gesprek met Jos de Blok, meng ik me in het gezelschap en luister naar verhalen van dorpsgenoten. Van een man die voor zijn dementerende partner zorgde, totdat het echt niet meer kon. Ze werd opgenomen, drie welken later overleed ze. Ik beluister de twijfels in zijn stem: ‘Had ik haar toch niet beter thuis kunnen houden..?’ Maar wie heeft daar het juiste antwoord op?

Het verhaal van H. en haar zus: Na een zwaar herseninfarct verbleef haar moeder een aantal jaren in een verpleeginstelling, haar vader in een aanleun-appartement dichtbij. Totdat zij en haar zus hun huis verbouwden en besloten dat hun ouders weer thuis kwamen wonen. Het werden mooie jaren: intens maar mooi. Moeder overleed eind vorig jaar. Haar vader doet nu vrijwilligerswerk bij de dagopvang waar haar moeder vele jaren kwam. ‘Ze kennen hem, want hij ging haar altijd ophalen’, vertelt H. ‘Voor hem is het ook vertrouwd, hij kent de mensen daar ook, het helpt in zijn rouw en verdriet, maar nog belangrijker: hij wil iets betekenen voor een ander. En zo kan het.’

‘Hoe hebt u te maken met buurtzorg?’, vraag een jongeman naast me. Ik vertel over Mon en hij vertelt over zijn moeder. De mensen van buurtzorg waren er voor zijn moeder totdat ze overleed: het is vandaag precies een jaar geleden. Hij vertelt ontroerend over de jaren dat hij voor zijn moeder zorgde, samen met zijn vader. In de laatste maanden van haar leven is hij weer bij hen gaan wonen en nadat ze overleed bleef hij en zijn vrouw nog een tijdje bij pa wonen. ‘Als ik haar nu mis, dan neem ik mijn laptop en werk ik niet thuis maar in mijn ouderlijk huis aan de woonkamertafel, dan is ze nog een beetje bij me. Dat geeft me rust.’ Hij vertelt verder over zijn moeder: ‘Toen ze uit het ziekenhuis kwam om de laatste maanden van haar leven thuis te zijn, heb ik haar gevraagd wat ze wilde. Ze wilde bezoek: veel mensen om zich heen, heel veel mensen. Dat hebben we voor haar geregeld en maakten bezoekuurtjes elke dag tussen 2 en 4 uur ‘s middags. Elke ochtend keek ze uit naar die middaguurtjes en dan vroeg ze: ‘Wie zou er vandaag komen?’ In 2 maanden tijd kwamen meer dan 400 mensen over de vloer, mijn moeder vond het geweldig. Het was zo mooi om haar dit te kunnen geven. Het gaat goed met Pa nu. Pa, vooral je hobby’s blijven doen heb ik tegen hem gezegd. Toen hij zei dat hij weer schapen wilde gaan houden, hebben we dat samen geregeld.’

Zorg in de buurt, ik ben er stil van….

18 april 2015

< VorigeVolgende >

Reacties 2

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *